Hoe een masteropleiding na een carrière van 30 jaar mijn werk veranderde (deel 1)
Het ontbreekt vaak niet aan expertise en inzet op de werkvloer, maar toch is implementatie van innovatie een moeizaam proces. Heel veel goede wil, inzet en regie gaan op deze wijze verloren. Wat zijn de oplossingen? Hoe kan het beter? Wat kan ik als kwalitatief onderzoeker, betrokken bij voortrajecten van innovaties, bijdragen? Dat zijn vragen die mij bezighielden toen ik twee jaar geleden de masteropleiding Innovatie in Zorg en Welzijn (MIZW) tegenkwam.
Na een aantal slapeloze nachten besloot ik me aan te melden. In de opleiding leer je zorginhoudelijke en bedrijfskundige inzichten zó te combineren en toe te passen dat je de kwaliteit van leven van cliënten en patiënten kunt verbeteren. Ook de verschillende belangen en perspectieven krijgen veel aandacht waardoor je uiteindelijke alle tools leert om een succesvolle innovatie te creëren en te implementeren. Zo staat het in de beschrijving en dat sprak me heel erg aan.
Twijfel
Maar… hoe ga ik dat combineren met mijn werk, dacht ik toen? Zal het iets toevoegen aan mijn opleiding en ervaring? Wat betekent dat voor mijn sociale leven? Hoe zal het zijn als niet kwalitatief onderzoeker socioloog tussen zorgprofessionals. De meeste medestudenten komen uit de zorg, ze werken in ziekenhuizen als verpleegkundigen, managers van afdelingen, in de psychiatrie, op de ambulance en als paramedici. Wat kan ik als healthcare-onderzoeker halen of brengen? Ik had er zo mijn twijfels over.
En dus
Niet dat alles meeviel de afgelopen twee jaar. Het was echt bloed zweet en tranen: de opdrachten, de combinatie met werk. Ik moet zeggen dat het cliché klopt: als je ergens veel moeite voor doet is de beloning ook groot. Niet het feit dat ik een diploma op zak heb, maar het feit dat ik enorm veel geleerd heb van de opleiding, de medestudenten en de docenten is zeer bevredigend. Bovenal de omarming van mensen uit een ander domein was een enorme verrijking. Maar daarover later meer, in deel 2.