Over een andere boeg

Na een mooie carrière in de onderzoekswereld (o.a. Motivaction, Heineken, ABN-AMRO) besteedt Henk Eising nu een deel van zijn tijd aan vrijwilligerswerk in het Antoni van Leeuwenhoek ziekenhuis in Amsterdam (AVL). Daar vervoert hij patiënten van de verpleegafdeling naar onderzoeks- en behandelkamers. En weer terug. Mooi en dankbaar werk, vindt hij. En je maakt het nodige mee. Hij schreef er een boek over: Handen aan het bed! Het volgende verhaal komt uit zijn boek. Het gaat ook over zijn vorige leven, vanuit een ander perspectief.

Cruciale beroepen

Grappig was dat, in het begin van de coronapandemie. Ineens was er sprake van zogeheten cruciale beroepen, beroepen die zo belangrijk waren in de uitgebroken crisis, dat daarvoor lockdown-uitzonderingen werden bepaald, tot kinderopvang en speciale winkeluurtjes aan toe, alles om deze mensen maar hun werk te kunnen laten blijven doen.
In de eerste plaats de mensen in de zorg natuurlijk, zij vooral. Zonder hen zou de ramp niet te overzien zijn geweest en wat waren we trots op deze mensen, die met gevaar voor eigen leven lange en vermoeiende diensten draaiden om de slachtoffers te verzorgen. Elke avond waren we in nieuwsitems en programma’s als Frontberichten er getuige van hoe zij volledig ingepakt de onzichtbare vijand te lijf gingen. Klappend stonden we op het balkon of in de straat om ze een hart onder de riem te steken. En wat verdienden ze eigenlijk weinig, dat vonden we met z’n allen ook ineens een ding.
Ze waren niet de enigen die een cruciaal beroep uitoefenden. Zo werden ook winkelmedewerkers, leraren, kinderopvangpersoneel, openbaar vervoermedewerkers, transporteurs en hulpdienstmedewerkers tot deze categorie gerekend en dan vergeet ik er vast nog een aantal.

Het leuke van deze benoeming van cruciale beroepen zat ‘m natuurlijk in het feit, dat er daardoor een hele grote groep beroepen was, die niet als cruciaal werd bestempeld. Ik ga ze niet allemaal noemen, dan zou dit stukje te lang worden, maar denk hierbij aan scrum master, agile coach, mediator, change manager, millennial expert, creative director, happiness officer, influencer marketeer, etcetera. Vraagt u mij ook niet om uit te leggen wat deze mensen doen, ik zou het niet weten. Maar ze zijn er wel.
Zelf had ik echter ook zo’n beroep, ik zal het maar bekennen. Ik ging door het professionele leven als consumer insight manager. Ja, sorry, het was een internationaal opererend bedrijf, in de praktijk kwam het neer op het doen van marktonderzoek. En was het leuk? Best wel, maar niet cruciaal dus, zo is nu gebleken. Je geneest er geen mensen mee, houdt er geen winkels mee draaiende, leert er geen kind iets mee en je houdt er ook de boel op straat niet mee onder controle.

Toch wel even slikken hoor, je halve leven besteed aan iets dat er, als het er op aankomt, eigenlijk niet zo toe doet. Gelukkig ben ik met pensioen, dat verzacht de pijn een beetje.
Maar wat de pijn écht verzacht is, dat ik met mijn vrijwilligerswerk in de zorg ineens aan de goede kant van de cruciale beroepen sta. Dat is lachen natuurlijk, al was het alleen maar om vrienden met een niet-cruciaal beroep even te melden dat ze wel kunnen stoppen met hun werk, want het is niet belangrijk, het doet er niet toe en je helpt er geen crisis mee doorstaan.

Grappig was ook – in ieder geval in de begintijd – dat het AVL werd overladen met geschenken van goedbedoelende externe partijen. Die van de niet-cruciale sectoren, zeg maar. Als dank dat wij het toch maar even deden, werken in de zorg in coronatijd. Terwijl corona eigenlijk nauwelijks een rol speelde in het AVL. Maar de zorg is de zorg, dus stond er in die eerste periode van corona elke dag wel wat lekkers op de tafels in onze ruimte.
Tegen de zomer liep het terug met dat lekkers. De besmettingen liepen ook terug, de mensen werden de maatregelen zat, het was eigenlijk weer tijd voor de normale gang van zaken. En toen een motie in de Tweede Kamer voor een structurele loonsverhoging in de zorg op gênante wijze werd weggestemd, wist je dat het gedaan was met de tijdelijke populariteit van de zorg. En dat het weer tijd was geworden voor de niet-cruciale beroepen.